Podczas mistrzostw świata w Orlando rozpoczęto sprzedaż książki Avona Wilsmore’a „Under the Table – the Case Against the Blue Team” (w wolnym przekładzie: „Pod stołem – sprawa przeciwko Blue Teamowi”). Autor stawia w niej tezę, że gracze Blue Teamu – reprezentacji Włoch, która w latach 1957 – 1975 wygrała kilkanaście razy Bermuda Bowl i trzy olimpiady brydżowe, stosowali niedozwolone sygnały, po prostu, mówiąc językiem popularnym, „cynkowali”.

Autor, opierając się na danych, przedstawionych w wydawanych przez Światową Federację Brydżową „World Championship Books” z kolejnych lat, przeanalizował WSZYSTKIE rozdania rozegrane przez Włochów w finałach mistrzostw świata w latach 1957-1973 i doszedł do wniosku, że przekazywali sobie informacje na temat siły posiadanej ręki (zwykle góra-dół w ramach, wynikających z licytacji), posiadanych krótkości, długości koloru treflowego (było to powiązane ze stosowanymi przez nich systemami licytacyjnymi, w których z kolorem treflowym były pewne komplikacje (np. w systemie Rzymski Trefl 1♣ było wieloznaczne, a 2♣ słabą trójkolorówką) - to w licytacji, a gdy wistowali, wiedzieli także zwykle, gdzie są zlokalizowane wartości partnera.

Na poparcie swoich tez autor przedstawił przykłady, niektóre bardzo spektakularne, zwykle z jednych mistrzostw, gdzie podejmowano diametralnie różne akcje, zawsze kończące się dobrze. Oto kilka rozdań z rozdziału „Włoskie kontry wywoławcze”.

U par włoskich, kontra wywoławcza na wysokości jednego, nawet na otwarcie 1 w starszy, nie obiecywała fitów w nielicytowanych kolorach… Ale:

Bermuda Bowl 1959, finał. Rozd. 101. WE po partii.

 Belladonna zalicytował 3♠ z ręką:

♠ K976 ♥ 107 ♦ 5 ♣ KD10742

Trafił u partnera nieźle:

♠ AW52 ♥ K6 ♦ ADW1092 ♣ 9

I licytacja skończyła się na 4♠ z kontrą (swoje):

Dla kontrastu autor pokazuje rozdanie tej samej pary z finału Bermuda Bowl z roku 1962. Avarelli miał:

♠ 9 ♥ AW7432 ♦ 876 ♣ K83

A licytacja biegła:

Tym razem spasował… Czy także obronilibyście się przed pokusą zalicytowania 4♥? Pas był jak najbardziej wskazany – oto karta Belladonny:

♠ D106 ♥ 10 ♦ AK1054 ♣ DW95

Amerykanie dołożyli „czwartego”:

i leżeli bez jednej.

   Jeszcze jedno rozdanie „z tej samej beczki”:

Finał olimpiady 1972. Rozd. 23. Obie po.

Avarelli z kartą

♠ A10 ♥ 108754 ♦ 10964 ♣ D9

Po licytacji:

„zameldował się” 3♥… Tym razem kontrujący miał w kierach cztery karty.

   Aby zilustrować dobitniej trafność licytacji po kontrze wywoławczej, jeszcze jedno rozdanie z rozdziału pod znamiennym tytułem „Poza granicami tolerancji”:

Olimpiada 1972. Mecz Włochy – Niemcy. Avarelli z ręką:

♠ 94 ♥ AD109743 ♦ 10743 ♣ -

„staje przed problemem” po licytacji (obie po):

Co robi?

Pasuje!

Oto cały rozkład:

Wpadka jest duża – Belladonna ściąga dwa trefle, na które Avarelli zrzuca piki. Teraz as pik i przebitka… Obrona wzięła jeszcze trzy kiery - bez trzech za 800, a na drugim stole 4♥ bez jednej – po ataku cztery razy w karo rozgrywający przebił królem atu.

To rozdanie - jako że rzecz działa się w brydżramie - wzbudziło sensację. Amerykańscy gracze – Bobby Wolff i Eric Murray, którzy oglądali mecz, spotkali w windzie Benito Garozzo, który nie grał w tym meczu i przedstawili mu kartę Avarellego z pytaniem, co licytuje po otwarciu 3♦ i kontrze partnera. Odpowiedział:

- 4♥.

- A jaki jest twój drugi wybór?

- Nie mam.

- A jeżeli byś musiał zalicytować coś innego?

- Myślę, że 5♥.

- A trzeci?

- Jak już każesz, to 6♥. Ale to świr. O co w tym chodzi?

- Twój kolega z drużyny, Walter spasował.

Walter spasował po kontrze Giorgio?

Tak.

Jaki był wynik?

+1100

Garozzo odpowiedział: „Wiesz, po przemyśleniu, chyba słusznie zrobił.”

Według innej relacji (powyższa jest Bobby Wolffa), rozmowa była nieco inna, ale wymowa podobna:

Garozzo: „4♥, może 5♥, może 6♥! Trudna karta”

- A co myślisz o pasie?

- Pas? Pas? To nie brydż!

- Benito, Walter spasował po kontrze Belladonny. To rozdanie z brydżramy z meczu z Niemcami. +800.

- Mhm… Pas, no cóż, może i pas.

W książce są rozdziały, analizujące wejścia w obronie, wybór pierwszego wistu i jeszcze kilka innych… Przykłady trafności są niejednokrotnie bardzo przekonujące.

A, jeszcze jedno… Trzeba dodać, że wydawcą książki jest firma Bobba Hammana, jednego z graczy amerykańskich, którzy wielokrotnie przegrywali z Włochami w czasach ich dominacji, a po ich wycofaniu się (zadziwiająco bliskim w czasie wprowadzeniu zasłoń – to także jeden z wniosków autora) wielokrotnie wygrywał w światowych czampionatach (posiada obecnie w kolekcji łącznie 31 medali mistrzostw świata).